Harry Potter-- อยู่ๆหนูก็กลายเป็นแม่มด GW/LM

     "ทำไมเราถึงมานั่งดูแฮร์รี่ พอตเตอร์ในวันหยุดแทนที่จะไปหาอะไรกินกันล่ะค้าาา" ฉันโงนเงนเบียดคนนู้นคนนี้ไปมา ตั้งแต่เช้าทุกคนเอาแต่นั่งดูหนังเรื่องนี้

     "เพราะมันเป็นหนังพ่อมดที่ดังที่สุดไง เธอไม่เคยฝันอยากเป็นแม่มดบ้างหรอ" แชงยัดขนมเคี้ยวแก้มตุ่ย ปากก็พูดกับฉันแต่สายตาจับจ้องไปที่ทีวี ไม่เลย ฉันไม่เคยฝันอยากจะเป็นอะไรพวกนี้ 

     "ไปไหนอ่าาา" พี่จีซูเอาแขนมารัดขาฉันไว้ทันทีที่ฉันยืนขึ้น

     "น่าเบื่อจะตาย หนูจะไปนอนแล้ว" ฉันอุ้มลีโอกลับเข้าไปในห้องแล้วทิ้งตัวลงนอน 

.

.

     'ไม่นะเฟร็ด ห้ามตายนะ ฉันจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีนาย' ผู้ชายร่างสูงผมแดงกำลังนั่งกอดร่างที่หน้าเหมือนกับตัวเขาเองไว้อย่างเศร้าโศก

     'ฉันจะอยู่กับเธอเองจอร์จ'

     "เมี้ยว!!" ฉันตกใจตื่นขึ้นมาเพราะเสียงของลีโอ 

     "หิวหรอ ขอโทษน้า พี่เผลอหลับไป" ฉันเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบขนมออกมาให้ลีโอ2ชิ้นจากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอน ฝันอะไรแปลกๆอีกแล้ว เหตุการณ์เดิมๆ ฉันฝันแบบเดิมติดต่อกันมา2เดือนเห็นจะได้แล้วมั้ง 

     "ลีโอ~ พี่ดูหนังพวกนี้มากไปรึเปล่านะ" ต้องเป็นเพราะหนังที่ทั้ง3คนเปิดดูแน่ๆ เพราะในฝันผู้ชายคนนั้นถือแท่งไม้ยังกับไม้กายสิทธิ์อยู่ด้วยนี่สิ

     "โครกกกกก" โอยยย หิวจัง 

     ฉันเปิดประตูออกมาแต่ก็พบว่าทุกคนไปนอนหมดแล้ว ตอนนี้ตี3แล้วนี่นา แต่หิวชะมัดวันเดียวคงไม่อ้วนหรอกมั้ง

     ฉันคว้าเอาหมวกและแมสปิดปากสีดำมาใส่พร้อมกับเสื้อโค้ทตัวหนา ดูเหมือนหิมะจะตกซะด้วยสิ พกร่มไปดีมั้ยนะ? ไม่เป็นไรหรอกแค่แป๊บเดียวเอง

     ฉันค่อยๆย่องแล้วเดินลงมาให้เงียบที่สุดเพื่อไปที่ถนนคนเดินตอนกลางคืน โซลน่ะเป็นเมืองที่คึกครื้นมากในตอนกลางคืน ซึ่งไม่ต่างกับกรุงเทพเลยล่ะ อ๊าาา พูดแล้วก็คิดถึงบ้านจังอยากกินยำขึ้นมาเลย แต่มันอยู่ไกลเกินที่จะเดินไปได้นี่

     "แท็กซี่!" ฉันโบกมือเรียกแท็กซี่ทันที เพราะห้ามใจไม่ไหวที่จะปล่อยให้น้ำลายมันไหลอยู่แบบนี้ 

     "ไปร้านอาหารไทยค่ะ"

     ฉันนั่งมองวิวนอกหน้าต่างไปพร้อมกับนึกถึงอาหารที่อยากจะกินไปอย่างมีความสุข แต่ใครจะคิดล่ะว่า…

     เอี๊ยด!!! 

     โครม!!

     "โอ๊ยยย ลุงคะมันอันตรายไม่ใช่หร-" ฉันมองไปที่รถที่คว่ำอยู่ตรงหน้า ในนั้นมีร่างของฉันอยู่เลือดนองเต็มพื้นนั่นก็...ของฉันหรอ 

     "ลลิษา มโนบาล ใช่มั้ย" ชายร่างสูงในชุดสูทสีดำเดินมาพร้อมกับกระดาษในมือหนึ่งแผ่นที่มีรูปและชื่อของฉันอยู่

     "อะไรเนี่ย คุณเป็นใครคะ?" ฝันหรอ หรือว่ารายการอะไรกำลังแกล้งฉันอยู่รึเปล่า

     "ที่จริงแล้วฉันมีที่ให้เธอเลือกอยู่2ที่" จู่ๆก็มีประตูที่เป็นแสงสีขาวโผล่มาตรงหน้าฉัน2บาน 

     "นี่เล่นตลกอะไรกันคะฮ่ะๆ" บางทีคนในรถอาจจะเป็นใครสักคนที่แต่งตัวเป็นฉันก็ได้

     "พี่คะ นี่เรากำลั-" ฉันมองเปลผู้ป่วยที่บนนั้นมีฉันนอนอยู่ ฉันจริงๆ หน้าเหมือนฉันเลย อีกอย่างกู้ภัยเมื่อกี้นี้เดินทะลุฉันไปเลย

     "เธอตายแล้ว ในโลกนี้เธอสิ้นอายุขัยแล้ว แต่ยังมีอีก2โลกที่เธอยังไม่หมดอายุขัย เห็นประตู2บานนี้มั้ย" ฉันพยักหน้าหงึกๆ แต่เดี๋ยวนะตายแล้ว! นี่ฉันต้องมาตายทั้งๆที่ท้องหิวอยู่แบบนี้น่ะหรอ

     "บานนึงเธอเพิ่งตกบันไดและเลือดคลั่งในสมอง ตอนนี้รักษาแล้วแต่ก็ใกล้ตายอยู่รอมร่อ อีกบานนึงเธอเพิ่งกลายเป็นหินไปและเธออาจกำลังจะตายในไม่กี่นาทีนี้" แล้วมันต่างจากตรงนี้ยังไงวะเนี่ย

     "ยังไงก็ตายอยู่ดีไม่ใช่รึไงคะ!" ฉันมอง2ประตูนั้นอย่างหวาดหวั่น

     "ล้อเล่นล่ะ ที่จริงเหลือประตูเดียวที่เธอต้องเข้าไป คือประตูนี้ เข้าไปเร็วเธอไม่ตายหรอกอีกไม่กี่นาทีเธอจะกลับมาเหมือนเดิมแล้ว" 

     "ดะ...เดี๋ยว เดี๋ยวสิคะ" เขาดันหลังฉันให้เข้ามาด้านใน

.

.

     "อ๊ากกกก!!!" ฉันตะโกนออกมาดังลั่นในสถานที่เงียบสงบ มีหญิงวัย50-60ยืนอยู่3คน และชายชราอีก1คน

     "ใจเย็นๆดีกว่านะ ฉันรู้ว่าเธอตกใจกับสิ่งที่เห็นก่อนหน้านี้ แต่ว่าเธอบอกฉันได้มั้ยว่าเธอเป็นใคร" หญิงแก่คนนึงอยู่ในชุดสีขาวเหมือนกับพวกแม่ชีที่นับถือศาสนาคริสต์

ลพ่นภาษาอังกฤษใส่ฉัน

     'ชื่อของเธอคือ ลิซ เรนอซ' เสียงของผู้ชายคนนั้นดังก้องมาในหัว 

     "ละ...ลิซค่ะ ลิซ เรนอซ" กลุ่มคนตรงหน้าต่างพากันมองมาที่ฉันอยากแปลกหูแปลกตา

     "เรนอซหรอ คุณเคยได้ยินมั้ยคะดัมเบิลดอร์" หญิงร่างเตี้ยที่เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยเศษดินเรียกเขาว่าดัมเบิลดอร์? คุ้นๆแหะ เหมือนจะเคยได้ยินที่ไหนเลย

     "เคยสิศาสตราจารย์สเปราต์ แต่ไม่คิดว่าจะยังหลงเหลืออยู่ จำบ้านข้างๆของเจมส์กับลิลลี่ได้มั้ย มักเกิ้ลน่ะ" อีหยังล่ะเนี่ย ขอบ่นเป็นภาษาอีสานทีได้มั้ย ฉันงงไปหมดแล้ว

     "ช่วยตามแฮกริดมาทีได้มั้ย" 

.

.

     "อ้อ ใช่ครับ วันนั้นบ้านข้างๆถูกทำลายไปด้วยผมเจอผู้หญิงกำลังตั้งท้องอยู่เลยพาหนีเธอไปส่งที่หน้าโรงพยาบาลมักเกิ้ลก่อนที่จะพาแฮร์รี่มาหาคุณ เธอชื่อเอ่อ...ชื่ออะไรนะ จำได้แล้ว อลิเซีย เรนอซครับ เธอเป็นแม่มดที่จบมาจากโบซ์บาตงแล้วแต่งงานกับหนุ่มมักเกิ้ล สามีเธอตายวันนั้น แต่คุณรู้มั้ยอะไรที่น่าตกใจไปกว่านั้น นามสกุลเดิมของเธอคือเพฟเวอร์เรล" ชายร่างยักษ์เคราดกที่ดูตัวใหญ่กว่ามนุษย์มนาพูดขึ้นเสียงดัง

     "แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่กันล่ะสาวน้อย เราเจอเธออยู่ข้างปราสาทกลายเป็นหิน" ชายเคราดกเอ่ยถามฉันอีกครั้ง

     "เอ่อ...หนู...หนูไม่รู้ค่ะ" 

     "อัลบัส คุณคงมีเหตุผลที่ทำให้เธอกลับเป็นปกติทีหลังคนอื่นๆใช่มั้ย" หญิงชราที่สวมหมวกแหลมถามชายแก่

     "ใช่แล้ว เอาล่ะเธอคงอยากจะไปสูดอากาศ แฮกริดฉันฝากหน่อยนะ" เหล่าชายหญิงที่ยืนอยู่เมื่อกี้เดินออกไป จะว่าไปพวกเขาแต่งตัวแปลกๆชอบกล

     "เอาล่ะไปกันเถอะ วันนี้คนคงจะเยอะน่าดู" 

     "ไปไหนคะ?"

     "ตรอกไดแอกอน เธอต้องมีไม้กายสิทธิ์กับหนังสือจริงมั้ย" ฉันลุกขึ้นวิ่งตามคนร่างใหญ่ไปต๊อกแต๊ก ชายที่ชื่อว่าแฮกริดพาฉันเดินเข้าไปในห้องครัว

     "ฉันชื่อแฮกริดเป็นคนดูแลสัตว์ของที่นี่ เธอล่ะชื่ออะไร" 

     "ลิซค่ะ เรียกหนูว่าลิซ" 

     "เธอจะได้เข้าเรียนปี2ที่นี่ แต่ดูเหมือนจะต้องเรียนเสริมในวันหยุด เธอต้องมีพื้นฐานปี1ด้วย เอาล่ะกำนี่ไว้ เข้าไปในนี้" เขาดันฉันเข้าไปในเตาผิงขนาดใหญ่ จะว่าไปมันก็คุ้นๆอยู่นะไอ้พวกนี้น่ะ จำได้แล้ว!! เหมือนในหนังที่สามคนนั้นเปิดดูเลย แฮร์รี่ พอตเตอร์น่ะ

     "พูดดังๆว่าตรอกไดแอกอนพร้อมกับทิ้งผงฟลูนี่ลงไปบนพื้นนะ จำไว้ว่าเธอต้องพูดชัดๆ" 

     "ตรอกไดแอกอน!!!" 

     พรึ่บ! 

     ฉันโผล่มาในเตาผิงในตรงปากทางเข้าซอยขนาดใหญ่ ที่น่าจะเป็นตรอกไดแอกอนล่ะมั้ง

     "นี่คือตรอกไดแอกอน มีทุกอย่างที่เธอต้องการ เอาล่ะไปที่ร้านไม้กายสิทธิ์กันก่อน สิ่งนี้ขาดไม่ได้ ฉันจะรอเธออยู่ตรงนี่เข้าไปสิๆ" เขาดันหลังฉันให้เข้าไปในร้านเก่าๆ

     "เดี๋ยวค่ะ คือหนูไม่มีเงิน" แฮกริดมีสีหน้าตกใจก่อนที่จะคุ้ยหาอะไรในเสื้อโค้ทหนังสัตว์ของเขา

     "อ่ะนี่ ดัมเบิลดอร์จัดการให้เธอแล้ว รู้มั้ยเธอน่ะเป็นทายาทเพฟเวอร์เรลตระกูลนี้รวยมากเธอมีเงินใช้ไปหลายรุ่นเลยล่ะ" เขายื่นถุงเงินขนาดใหญ่กว่ากำมือให้ฉัน

     กริ๊ง! 

     "สวัสดีค่ะ" 

     "โอ้วสวัสดี...ดูจากรูปร่างแล้วเธอไม่น่าจะอายุ11นะ น่าจะกำลังขึ้นปี2ใช่มั้ย" ชายแก่ค่อยๆไต่บันไดสูงชันลงมาที่ด้านล่าง ฉันหันไปมองตัวเองในกระจก อ๊าาาา นี่ฉันกลายเป็นเด็กไปแล้ว แถมยังเด็กลงตั้ง10ปี

     "เธอชื่ออะไรงั้นเรอะ" 

     "ลิซ เรนอซค่ะ" 

     "ไม่เคยได้ยินเลย เป็นลูกจากมักเกิ้ลงั้นรึ" เขาหันหลังแล้วหยิบกล่องยาวๆออกมาเปิดกล่องแล้วกล่องเล่า

     "เอ่อ พวกเขาบอกว่าแม่ของหนูเป็นแม่มด นามสกุลเก่าคือเพฟเวอร์เรลค่ะ" เขาหันหน้ามาด้วยสีหน้าตื่นตกใจแล้วรีบเดินไปหยิบกล่องเก่าๆมาจากชั้นด้านในสุดของร้าน

     "นี่ ลองถือมันดูสิ เอาเลย" เขายื่นไม้กายสิทธิ์สีน้ำตาลเข้มที่มีลายดอกไม้พันเป็นเกลียวอยู่ที่ด้ามจับส่งมาให้ ทันทีที่ฉันถือมันก็มีเสียงบางอย่างออกมา

     'มันเป็นของลูกแล้ว รักษาให้ดีนี่คือของขวัญจากแม่' เสียงของผู้หญิง เป็นเสียงที่หวานและไพเราะมาก

     "คุณได้ยินมั้ยคะ" ฉันเงยหน้าถามเจ้าของร้าน

     "ไม่หรอก ฉันไม่ได้ยิน ไม่ว่าเธอจะได้ยินอะไรนั่นคือเสียงของแม่เธอ ตอนอายุ11 แม่เธอบอกกับฉันว่าอยากจะทำไม้กายสิทธิ์สักอันหากมีลูก ทันทีที่รู้ตัวว่าท้องเธอก็วิ่งแจ้นมาทวงสัญญากับฉันเลยล่ะ แต่น่าเศร้าที่เธอต้องตายไป" ฉันนึกภาพของผู้หญิงที่เป็นแม่ของฉันในโลกใบนี้ไม่ออกเลยแหะ

     ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวละครของเรื่องนี้มีใครและชื่ออะไรบ้าง เวลาที่พวกนั้นดูหนังกันฉันก็เอาแต่นั่งเล่นกับลีโอหรือไม่ก็หลับซะมากกว่า มีอยู่ครั้งนึงที่ทั้งสามคนชวนฉันไปเที่ยวฮอกวอตส์จำลองมันก็สนุกดีนะ ไอ้น้ำบัตเตอร์เบียร์น่ะอร่อยมากเลย

     ฉันจ่ายเงินแล้วเดินกลับออกมาหาแฮกริด เขาพาฉันมาที่ร้านขายหนังสือที่มีตัวอักษรตัวใหญ่เขียนไว้ว่า 'ตัวบรรจงและหยดหมึก'

     "หวัดดีฮะแฮกริด" เด็กผู้ชายผมแดง2คนที่หน้าเหมือนกันเดินมาทางฉันและแฮกริด เขาทักทายกันอย่างสนิทสนมและฉันก็เหมือนจะรู้จักสองคนนี้เลย เขาคือคนในฝันรึเปล่านะ แต่ดูเด็กกว่ามากเลยนี่

     "หวัดดีเฟร็ด หวัดดีจอร์จ"

     "นี่ใครฮะ" 

     "อ้อ นักเรียนคนใหม่ เธอจะเข้าคัดสรรบ้านในปี2ล่ะ" 

     "คัดสรรบ้าน--!" คนริมซ้ายพูด

     "ตอนปี2…" คนริมขวาพูด

     "คนแรกเลย" แล้วก็ประสานเสียงกัน

     "ฉันชื่อเฟร็ด ยินดีที่ได้รู้จัก" คนทางซ้ายยื่นมือมาให้ฉันจับอย่างเป็นมิตร

     "ฉันจอร์จยินดีเช่นกัน แล้วเธอล่ะชื่ออะไร" 

     "ฉันชื่อ…"

     "ไว้ค่อยแนะนำกันวันหลัง เร็วเข้าฉันมีธุระต้องไปทำต่อ" ฉันเดินละจากคนสองคนแล้วตามหลังแฮกริดไป เขาเดินไปหยิบหนังสือมากองนึงแล้วตั้งมันไว้บนเคาท์เตอร์จากนั้นก็จ่ายเงิน

     "เธออยากซื้อนกฮูกหรืออะไรมั้ย" จะว่าไปฉันไม่มีเพื่อนต้องให้ส่งจดหมายสักหน่อย ไม่เห็นจำเป็นจะต้องซื้อเลย แต่อีกใจก็อยากเลี้ยงนกฮูกดูเหมือนกันแหะ

     "เอาค่ะ"

.

.

     ฉันได้นกฮูกอินทรีย์มาตัวนึง มันชื่อว่าแม็กซ์น่าเสียดายที่ตั้งชื่อเองไม่ได้ฉันกะจะตั้งให้ชื่อลีโออยู่แล้วเชียวฮ่าๆ

     "ของเธอครบหมดแล้วนะ เอาล่ะกลับกันเถอะฉันต้องไปจัดการเรื่องบางเรื่องที่กระทรวงนิดหน่อย เธอกลับเองได้นะ" เขาส่งของทั้งหมดให้พร้อมกับผงฟลู1กำ แล้วนี่ฉันต้องพูดว่าอะไรกันล่ะ ฮอกวอตส์หรอ ลองดูก็แล้วกัน ฉันนำสัมภาระใส่เข้าไปในเตาผิงแล้วก็ค่อยๆก้าวเข้าไป

     "ฮอกวอตส์" 

     พรึ่บ!

     "ทำไมโผล่มาทางนี้ล่ะคุณเรนอซ" เสียงแหบแห้งของชายเคราสีหิมะพูดขึ้น

     "แหะๆๆ" ฉันต้องอยู่ที่นี่จริงๆน่ะหรอ???! นี่อุตส่าห์เดินเล่นมาขนาดนี้แล้วไม่มีใครคิดจะมาปลุกฉีนกันหน่อยหรอ แชงงง พี่จีซู พี่เจนนี่~~~~

Talk 

     ลิซ่าหลงโลกแล้วทำยังไงดี555555 เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อกันน้าาาา ฝากกดติดตาม กดใจ แถมด้วยคอมเม้นเป็นกำลังใจให้เราหน่อยน้าาาาาา